کم کم به جایی میرسی که از هیچ چیز تعجب نمیکنی

به جایی میرسی که برایت فرقی نمی کند آدمها چگونه فکر می کنند

و چگونه عمل می کنند

به جایی میرسی که بایدها و نبایدها برایت بی معنی میشوند

به جایی میرسی که محبت ها خوشحالت نمی کنند

و بی مهری ها دلت را نمی شکنند

به یک یکنواختی یکدست

زندگی ات میشود مثل جاده ای صاف و عاری از هرگونه دست اندازو چشم انداز...

پایان راه را نمیدانی

اما محکوم هستی به رفتن

پس همچنان ادامه می دهی

و مدام در انتظار...

تا شاید کسی بیاید و تو را نجات دهد از این یکنواختی یکدست...

شاید...