سرت را مثل کبک فرو میبری

در توده ای از کتابهای فلسفی

تا مبادا به یاد آوری

طعمِ تلخِ وجود را

آنقدر سرت را شلوغ میکنی

از نظرات و ایده های مختلف

که خدای نکرده مرور نشوند

خاطراتِ پوچِ گذشته

و نقشه های تهی آینده

 سرگرم میشوی

با دعواهای فلسفی

و میان این دردسرها

گاهی به قلم پناه میبری

تا پیدا شود سرنخ این زندگی

تا سرت رهــا شود از اینهمه سردرگمی...

 

نوشته شده در یکشنبه 93/7/6ساعت 12:22 صبح توسط رهــا| نظرات ( ) |