سکوت میکنی

اما درونت پر است از حرفهای نگفته

و رازهای سر به مهر

اما گاهی

حرف میزنی

زیاد

اما درونت تهی و پوچ است

حرف میزنی تا کسی از خالی بودن درونت آگاه نشود

مثل طبل میشوی

پرسرو صدا

اما خالیِ خالی...

حرف میزنی

تا فراموش کنی

آنچه که تو را از درون تحلیل برده

تا فراموش کنی

آن موریانه ایی که به جانت افتاده

و دیوارهای تفکراتت را خورده

و نزدیک است سقوط سقف اعتقاداتت بر قلبت

حرف میزنی

تا تسکین یابد دردِ بی هدفی

حرف میزنی

تا شیرین شود تلخیِ تظاهر به زندگی

درحالیکه مدت هاست زنده نیستی

دقیق تر بگویم

مدت هاست دفن شده ایی

زیر خرواری خاک

از جنس سوال...

نوشته شده در سه شنبه 92/12/13ساعت 2:56 عصر توسط رهــا| نظرات ( ) |