قدم میگذاری در وادی بی هدفی

و تازه این آغاز راه است

راهی جز این نداری

مسیری است اجباری

که از پایانش خبر نداری

گاهی فراموش میکنی پایان راه را

و میتوانی بخندی و شاد باشی

اما گاهی

به یاد می آوری

که قدم در چه وادی گذاشتی

مسیر طولانی است

و تو بی اطلاع از همه چی

همین زمان است که بی تفاوتی سراغت می آید

و هیچ چیز خوشحالت نمیکند

و لبخندهای تصنعی مهمان صورتت میشوند

نوشته شده در جمعه 93/4/13ساعت 8:38 عصر توسط رهــا| نظرات ( ) |